هم سر
من
شبیه سماوری بی آب
خسته از انتظار می سوزم
روز با چرخ زندگی تا شب
درزهای گلایه می دوزم
من برای توئی که اینجا نیست
پشتِ هم چای داغ میریزم
روی پاگردِ خانه من تا شب
از سلامی صبور سَرریزم
شاید
امشب حضور شیرینت
بعد صدها بهانه برگردد
عشق
شاید شبیه نانی گرم
روی دستت به خانه برگردد
می خَزَم لای دفتر شعرم
می چکد واژه های غمگینم
توی شعرِ فروغ میپیچم
سفره را هــــــــــــی
دوبــــــاره می چینم
شعر
اینجا شبیه هر چیزی ست
شکل دلواپسیِ هر ماهت
شکل جنگ حقوق یا ارقام
با هجای کشیده ی آهت
اضطرابِ رسیدنت در شعر
هی سرَک می کِشد خیابان را
هی ترَک میزند سکوتی سرد
شیشه ی گرمِ ترسِ ایوان را
باز هم پلک میزند با من
عقربکهای ساعتی بد خواب
من
غذایی که از دهن افتاد
من
همیشه سماوری بی آب
*******
مرا که شاعر خوبی نبوده ام هرگز
به هق هق باران به گریه ها بسپار